Week 3/4: update!

Hallo allemaal!

Er is weer van alles gebeurd sinds mijn vorige blog, so I’ll dive right in!

FIETS
Allereerst: ik heb een fiets! En daar ben ik echt heel blij mee. Een knalroze crossbike mét roze kinderhelm (klein hoofd), gekregen van de baas. Het stuur zit ook nog eens veel te laag dus het ziet er allemaal niet uit (en voel me HEUL Duits), maar hee; ik mag fietsen! Het is hier in Christchurch net zo plat als in Nederland dus ik kan op m’n dooie gemakje door de stad rollen. Ze hebben hier niet overal fietspaden en veel eenrichtingsverkeer (plus veel wegen zijn afgesloten vanwege de verbouwingen!) maar ik slinger gewoon lekker van weg, naar fietspad, naar stoep en ga gewoon waar ik wil (steek wel mijn handje uit hoor). Net als in Grun.. LEKKER REBELS.

WEEKENDJE DUNEDIN
Afgelopen weekend ben ik naar Dunedin - de op Christchurch na grootste stad van het Zuidereiland -geweest met m’n nieuwe maat Marleen. En dat was fantastisch! Via transfercar.co.nz hebben we een gratis auto (inclusief gratis benzine door een foutje van hun kant) geregeld en hebben we een voorspoedige rit gemaakt door een prachtige omgeving naar Dunedin. Het was voor mij de eerste keer rijden sinds ik mijn rij-examen had gehaald en ik vond het behoorlijk spannend omdat ik én in een automaat moest rijden, én links moest rijden (met het stuur aan de andere kant) én in Nieuw Zeeland moest rijden met bergen en heuvels waar je u tegen zegt. Marleen sloeg de eerste paar minuten doodsangsten uit omdat ik zo onzeker was en het zo spannend vond, maar na een tijdje had ik de smaak te pakken en viel het allemaal natuurlijk weer reuze mee. De knoppen voor de ruitenwissers en de richtingaanwijzers zitten wel andersom wat erin resulteerde dat ik constant de ruitenwissers aandeed en toen het donker werd en ik het licht probeerde aan te doen bleef ik maar (per ongeluk) seinen naar de auto voor me met groot licht waardoor hij uiteindelijk aan de kant is gaan staan (supersorry meneer), maar verder ging het prima! Onderweg kwamen we 2 hitchhikers tegen die we natuurlijk hebben opgepikt en karma kwam gelijk om de hoek kijken want deze boys bleken in het bezit te zijn van Jet Ski’s en al die rotzooi en in Auckland te wonen en wij waren van harte welkom om eens langs te komen. Lucky us! Het hoogtepunt van deze rit was voor mij toen onze auto helemaal alleen op de weg was tijdens zonsondergang, iedereen (behalve ik natuurlijk) tevreden lag te dutten, Comfortably Numb werd gedraaid op de radio en ik alleen maar bergen kon zien waar ik ook keek. Puur geluk!

Na een goede en welverdiende nachtrust hebben Marleen en ik ontbeten aan zee en 2 mountainbikes gehuurd om vervolgens aan een 4 uur-durende fietstocht te beginnen van Dunedin naar Schiereiland Otago Penisula en weer terug. De eerste paar uren waren HEUL zwaar want we moesten constant ‘’berg-op’’ (sommige stukken waren voor ons zelfs te stijl om te fietsen en we hebben dan ook een aantal keren serieus overwogen om paarden te stelen en de fietsen te dumpen..), maar de prachtige uitzichten en de afdalingen daarna waarmee we met 50km per uur naar beneden sjeesden waren het waard! Onze bammetjes hebben we op het strand gegeten met het uitzicht op spelende zeehonden, dus ook dat kon ook minder. Hierna hebben we (nog steeds gratis) door de omgeving getourd met de auto en kon ik ‘’schapen van de weg jagen’’ van mijn ‘’things to do in New Zealand’’-lijstje ook afstrepen. We zijn nog even stout geweest en een weg ingegaan wat eigenlijk niet mocht waardoor we bijna waren ingesloten, maar nadat we bij een random huis hadden aangeklopt en toen grote, onschuldige ogen hebben opgezet werden we gelukkig toch nog bevrijd. De helft van de tijd stonden we naast de auto foto’s te maken omdat alles zó mooi was. Nadat we de steilste heuvel ter wereld (Baldwin street) nog even omhoog zijn gelopen (35%) zijn we lekker vroeg op bed gegaan om de volgende dag weer met een stralende glimlach en een goed humeur te beginnen.

De volgende dag zijn we naar de Farmer’s market van Dunedin gegaan en hebben we daar ontbeten met verse marktproducten, lekkah! Na een kort bezoekje aan het ‘’Toitu, Otago Settlers Museum’’ zijn we weer naar Otaga Penisula gereden om zeehondjes en pinguïns te spotten! We werden met een extra sterk golfkarretje (zo noem ik het maar even..) naar het privéstrand gebracht en daar vonden we…. een zee-olifant! Onze tour-guide werd helemaal leip en begon te schelden en springen van vreugde, omdat mensen normaliter blijkbaar $75.000,- neerleggen om zo’n beest op Antartica te zien. Na wat gegoogle kwam ik erachter dat er in ieder geval ook gewoon voor gratisch een kolonie van die fatties in Amerika is te zien, dus misschien moet ik de beste man nog even mailen. Helaas had deze blubberkoning wel alle pinguïns weggejaagd; we hebben door een crappy verrekijker enkel nog net 2 ruggen van 2 pinguïns kunnen zien. We hebben nog wel wat baby-pinguïns gezien in een nestje, wat vooral erg schattig was. De zeeleeuwen daarentegen; wauw. Er lagen wel 100 van die beesten op een rots mét pups. De zeehonden waren totaal niet bang voor ons, dus we konden ze mooi van dichtbij bekijken. Vooral de kleintjes zien spelen in het water was erg vermakelijk! Al met al was het een mooie tour dus!

Dunedin is een studentenstad, dus ’s avonds was het véél te gezellig waardoor we zondag helemaal gaar in de trein terug naar Christchurch zaten. Het scheen een van de mooiste treinreizen van de wereld te zijn, maar ik kon de helft van de tijd mijn ogen niet openhouden... Na een stop van een paar uur in het stadje Oamaru (met een fantástische, oud-Victoriaanse straat met allemaal leuke 2ehands winkeltjes en galerijen waar ik wel uren had kunnen rondlopen) zijn we weer met de bus teruggebracht naar Christchurch. En daar stond mij een nieuwe avontuur te wachten…

NIEUW HUISGENOOTJE
Toen ik na mijn leuke maar vermoeiende weekendje weer thuis kwam, werd ik verrast met een nieuwe huisgenoot; ik noem hem voor het gemak maar even Bob. Toen ik terugkwam van mijn weekendje Dunedin stond Bob voor de deur met al zijn spullen en zijn cowboyhoed. We maakten even een babbeltje en ik kwam er al gauw achter dat hij niet het scherpste mes in de la is, maar hij leek wel aardig. Zeg maar een behoorlijke gekkie, maar geen gevaarlijke en misschien zelfs een leuke gekkie. BOB HEEFT AFGELOPEN WEEK IEDEREEN IN DIT HUIS GETERRORISEERD. Overal waar je keek of ging was Bob. Zo stond ik een ochtend mijn tanden poetsen en kwam Bob naast me staan ‘’de muur bestuderen omdat die zo mooi was’’ en stond ik te koken terwijl Bob vééél te dichtbij stond te zuchten en voor zich uit stond te staren. Als ik zelf geen gesprek begon, begon hij wel tegen zichzelf te praten. Enorm contactgestoord dus. Ik bleek niet de enige te zijn die last had van Bob, want ook mijn andere vrouwelijke huisgenootje hoorde ik op de gang ‘’I’m not comfortable with you calling me your girlfriend’’ tegen hem zeggen en Bob vraagt iedereen om op haar deur te kloppen omdat ze niet meer opendoet voor hem… Bob heeft mij uitgelegd dat hij houdt van al zijn huisgenoten en buren en dat hij graag bidt op parkeerplekken want ‘’dat voelt zo goed’’. Ik heb geprobeerd begrip te blijven tonen, mijn grenzen aan te geven en aardig en respectvol te blijven (hij is ook maar een mens die een beetje pech heeft gehad), maar het werd wat minder leuk toen Bob handkusjes wilde geven en ook op mijn deur kwam kloppen nadat ik had gezegd dat ik dit niet wilde. De klap op de vuurpijl gebeurde vannacht om 05:00 uur toen Bob met 2 vrienden op de deur van mijn huisgenootje ging kloppen en mama Femke boos deze mannen (Bob is zeker dik in de 30, misschien zelfs in de 40) moest uitleggen dat dat héél ongepast is. Bob moet door dit alles vandaag het huis verlaten en mag niet meer terugkomen van de huisbaas. I shall live!

KORTOM
Ik heb het goed naar mijn zin en doe fantastische dingen. Ik vertel trouwens weinig over mijn stage, maar ook daar heb ik het enorm naar mijn zin en gaat het goed. Mijn werkbegeleider hier vindt me ondernemend, volwassen, grondig, verantwoordelijk en flexibel, oftewel; ik loop te shinen als de kop van een kale man op een hete zomerdag óf haar verwachtingen waren erg laag. Wat het ook is; hopelijk blijft ze zo tevreden en blijf ik het zo leuk houden!

Dit was het voor nu mensen héééle dikke kus!

Liefs,
Femke

P.s. Ik heb foto’s van het fietsen, de omgeving, het museum, ze zeehondjes + pinguins etc. op Facebook gezet!