Update: week 15 t/m 18

Hallooo allemaal!

Blablabla, nieuwe blog, blablabla drukdrukdruk, blablabla, komt ie:

WIJNPROEVEN
Ik moet echt even diep graven want dit is alweer meer dan 4 weken geleden (oeps), MAAR I’ll try: op 8 mei dit jaar ben ik voor het eerst in mijn nog korte leven naar een wijngaard geweest om daar wijn te proeven. Buddy Sarah uit Frankrijk was jarig geweest, dus het leek Marleen en mij een leuk idee om haar een wijnproeverij cadeau te geven. En we kregen gelijk! Na een moddervet ontbijt (bratwurst, YOLO) op de Riccarton Sunday market en een meet and greet met Marleen’s ouders (Marleen is as we speak met haar ouders aan het rondreizen door Nieuw-Zeeland, hoe leuk!) zijn we vertrokken naar een wijngaard een half uurtje rijden van Christchurch. Marleen’s baas is naast arts ook ‘’wijnliefhebber’’, want hij is de eigenaar van deze wijngaard. Een gevaarlijke combinatie als je het mij vraagt, maar hee, niemand vraagt mij wat. Dankzij Marleen’s uitstekende netwerk was de wijnproeverij + 3 flessen wijn voor gratisch; goed geregeld Marleen! En je ziet het op de foto’s: het was fantástisch weer. Na een kort ritje (Marleen was de Bob, we don’t do drunk driving, no worries) belandden we bij een 2e wijngaard. Hier hebben we nóg een wijnproeverij gedaan en uitgebreid gelunched. We were living the good life! Ik heb wel gemerkt dat ik echt mijn kennis over wijn moet bijschaven, want ik snapte geen reet van wat de ‘’wijnbegeleiders’’ allemaal vertelden. Als ik goed mijn best doe kan ik nog net een rode van een witte wijn onderscheiden, maar daar houdt het ongeveer mee op. Oh well, just smile ‘n nod. Als jullie trouwens ooit een wijn tegenkomen uit Nieuw Zeeland uit 2016; kopen, dit was een goed jaar na 2 jaar droogte! Blijkbaar.

RICCARTON FARMERS MARKET, HIKE + WILLOWBANK
Volgens mij heb ik die hele week daarop doordeweeks niet veel bijzonders gedaan (waarschijnlijk druk met stage geweest, same shit different day), want er staat niets bij mijn notities of in mijn agenda tot het volgende weekend. MAAR, dat weekend hebben Marleen en ik de Riccarton Farmers market weer bezocht (leukste markt OOIT) en een kleine hike gedaan. Als je ooit in Christchurch belandt: de Riccarton Farmers market is dus wat anders dan de Riccarton Sunday Market en de Riccarton Farmers market = yay en de Riccarton Sunday market = nee. Het weer was weer fantastisch wat maakte dat we na de hike nog (in het zonnetje!) tevreden een dutje in het gras konden doen. Hoezo herfst, zomer!

Na het welverdiende dutje zijn we naar een dierenpark gereden om daar tussen loslopende emoes, rare ganzen met groene snavels en walibi’s rond te lopen. Helemaal leuk! Ze hadden ook tamme palingen (dit is dus een ding) en ik heb heel lang staan twijfelen of ik er eentje zou aaien of met mijn camera wat onderwater foto’s te maken, maar die griezels keken echt boos dus ik durfde het niet. Later liep ik door een kelder en zag ik wat er nog meer in dat water rondzwom en laten we maar zeggen dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nadat we alle varkens, aapjes en ezels hadden bekeken was het tijd voor een betaalde rondleiding aan de andere kant van het dierenpark waar we alle ‘’native species’’ te zien kregen. Zoals jullie misschien wel of misschien niet weten lag Nieuw Zeeland HEEL lang geleden onder water en zijn de dieren die enkel op het land leven in NZ allemaal (als ik mij goed heb laten informeren) door de mens geïntroduceerd. De inheemse diersoorten van NZ bestaan daarom vrijwel alleen uit vogels en vissen. Eén van die vogels is de kea en ik zweer dat dit mijn nieuwe lievelingsdier is. Deze redelijk grote en ontzettend brutale vogels zijn een soort papegaai achtigen die ontzettend nieuwsgierig zijn. Toen de gids-mevrouw ons hun hok inliet duurde het dan ook niet lang voordat één van deze birdies op mijn schouder zat! Hij zat lekker aan mijn tas en haar te plukken en ik ben er vrij zeker van dat hij mij op dit moment net zoveel mist als ik hem. Wat een mooi beest. Ik heb trouwens ook nog een aanvaring gehad met wilde kea’s, maar dat vertel ik jullie zo. Daarnaast hebben Marleen en ik EINDELIJK ook een levende buidelrat gezien (weer eens wat anders dan de platgereden exemplaren langs de weg) en…..tromgeroffel…. kiwi’s! En even serieus, deze beesten hadden echt al allang uitgestorven moeten zijn want zoals ik het heb begrepen doen ze er echt ALLES aan om maar niet te hoeven overleven. Zo leggen kiwi-vrouwtjes bijvoorbeeld om de een of andere onlogische reden eieren die even groot zijn als 1/3e van hun lichaam. Al hun ingewanden worden dan ook aan de kant geschoven als ze zwanger (noem je dit ook zo bij een vogel!?) zijn, omdat ze een ei moeten uitpoepen die ongeveer even groot is als een struisvogelei. Ter vergelijking; als meisjesmensen hetzelfde zouden doen, zouden ze een 4-jarige peuter naar buiten schuiven. Dafuq. Omdat het leggen van een ei zoals je wel begrijpt enorm pijnlijk is, leggen kiwi’s zo weinig mogelijk eieren; ongeveer 1x per jaar. Als het kiwi-vrouwtje de helse pijnen van haar ei-bevalling heeft doorstaan en ze succesvol een ei heeft gelegd, gaat ze er weer vandoor en mag het mannetje het ei uitbroeden. En die mannetjes zijn behoorlijk toegewijd aan hun taak heb ik mij laten vertellen. Zo toegewijd dat ze wanneer er een roofdier komt gewoon blijven zitten… Als het kiwi-jong het om de een of andere reden wél voor elkaar krijgt om de wereld buiten het ei te zien (dit is slechts 5%), nokt de vader ‘m ook en is het kiwi-jong dus pretty much op zichzelf aangewezen. Daarnaast zijn het nachtdieren maar zien ze ongeveer evenveel als wij doen ’s nachts (echt, wie heeft dit bedacht…) en als er een roofdier aan komt is hun super slimme verdedigingsmechanisme om STIL TE BLIJVEN STAAN. De gidsmevrouw vertelde dat er in de 20e eeuw een hond was die binnen 6 weken tussen de 600 en 800 kiwi’s heeft doodgebeten, en nu ik dit allemaal weet verbaast me dat eerlijk gezegd niets. R.I.P. gekke domme kiwi’s.

Anyways, na de tour door het dierenpark was het tijd voor het 2e deel van het avontuur in Willowbank; een heus Māori optreden gevolgd door een traditionele Māori maaltijd! Nadat een van de mannen in onze tour-groep was aangewezen als stamhoofd van onze nieuwe stam (waar die arme man echt niet op zat te wachten) liepen we het donkere park weer in en werden we door ‘’een andere’’ stam begroet en doorgingen we een heel ontmoetingsritueel. Vervolgens werden we naar een zaal gebracht voor het optreden en in dat licht zag ik pas dat één van de ‘’Māori-mannen’’ nog blanker was dan sneeuwwitje en dat de tatoeages op hun gezichten niet echt waren. Wat een domper. Daarnaast moesten we ook nog eens werken voor ons eten, want na een korte instructie van 5 minuten mochten alle vrouwen een pompon-dans optreden gaan geven voor de mannen van de groep. Stond ik daar als een malloot die pompons in mijn gezicht te slaan. Maar goed, de mannen (dit waren er welgeteld 3) moesten daarna een haka-optreden geven (als je niet weet wat dit is doe jezelf dan een plezier en google het even), dus het kan altijd erger. De traditionele maaltijd die volgde was lekker maar niet bijzonder en vooral awkward omdat de hele groep aan één tafel werd gezet en de meeste aanwezigen lekker contactgestoord in hun ei bleven zitten. Maar hee, ik kan weer iets afvinken op mijn lijstje!

CABARET
En onze Marleen had weer iets nieuws bedacht om mij naartoe te slepen, namelijk: cabaret. Als ik cabaret hoor dan denk ik aan ‘’comedyshow’’ en je hoeft mij natuurlijk niet 2x te vragen mee te gaan naar een comedyshow; let’s go! Nou, lachwekkend was het zeker, al vraag ik me af of dit altijd zo bedoeld was. De show bleek een aaneenschakeling te zijn van liedjes van de jaren ’20 tot 2000, gezongen door studenten van een theaterschool. Sommige konden écht heel goed zingen hoor, maar ik had meer dan eens last plaatsvervangende schaamte en had 75% van de tijd het gevoel dat ik als trotste ouder bij een schooltoneelstuk zat. Er was wel gratis wijn en sushi dus dat was wel weer goed geregeld én ik heb me goed vermaakt, dus al met al was het toch nog een geslaagd avondje uit.

FRANZ JOSEF GLACIERS
Nadat ik op 19 mei met m’n nieuwe maat’n succesvol uit een ‘’escape-room’’ (Google is je vriend!) was ontsnapt (‘’First hint: you can turn the lights on.’’ LOL) ben ik vroeg onder de wol gekropen, want de volgende ochtend om half 7 moest ik weer in de auto zitten voor een nieuwe weekendje weg; ditmaal naar Franz Josef! Terwijl de zon langzaam opkwam reden we (Marleen, buddy Damien en ik) op de inmiddels besneeuwde bergtoppen af; prachtig! En ik had jullie al verteld dat ik een aanvaring met wilde kea’s had gehad toch? Nou, toen we in Arthur’s Pass (een nationaal park) even stopten om van het uitzicht te genieten kwam er ineens een kea aangevlogen om vervolgens agressief mijn mooie auto’tje te molesteren. Met veel enthousiasme begon hij aan de ruitenwissers en de bagagedrager te trekken. Gek beest. Na ongeveer 5 minuten vloog hij weg, deed een ‘’kaaa’’ en toen kwam hij direct weer terug met nóg 6 kea’s en voor we het wisten waren we omsingeld door een heuse kea-gang. Fantastisch, wat een dieren!

Toen we in Franz Josef aankwamen was het daar prachtig weer en dat is een schaarste aan de westkust (het regent daar nogal vaak) dus we hadden flinke mazzel! Franz Josef staat bekend om haar gletsjers dus na een lunch op een prachtige locatie (zie foto’s @ Facebook) stond een bezoekje aan een van de gletsjers (de Franz Josef glacier) die middag direct op het programma! Na een wardrobe change en een helikoptervlucht (!) waarbij Marleen en ik voorin bij de piloot mochten zitten (vet!) werden we op de gletsjer gedropped en mochten we onze ‘’crampons’’ (spikes) onderbinden. Onthutst riep ik de gids met de melding dat ik 2 linker-crampons had meegekregen, maar ik bleek een van de crampons op de kop te hebben… #gênant. Nadat iedereen ‘’ready to go’’ was liepen we een stukje en toen gebeurde er iets heel vets: er brak een ENORM stuk ijs af van de gletsjer. Echt ENORM. Ik keek snel naar de gids om te peilen of dit normaal was en hij bleef rustig staan kijken dus ik besloot hetzelfde te doen. Toen alles weer ‘’back to normal’’ was zei de gids nog nooit zo’n groot stuk te hebben zien vallen en dat we héél veel geluk hadden gehad om dit te zien. Nice! Damien heeft het zelfs op kunnen nemen, dus voor de liefhebbers; vraag me naar het filmpje! Na deze bijzondere hike zijn we bijgekomen in de hotpools van het dorp terwijl we de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Zucht, wat een mooi land.

De volgende ochtend hebben we een kleine hike gedaan en heb ik wederom genoten van de prachtige natuur die de westkust biedt. Zo anders dan het oosten (waar ik woon). Aan het einde van de hike was een tunnel die we nog even in zijn gelopen. De tunnel stond een beetje onder water, dus de schoentjes en sokjes gingen uit en dat was HEEL koud, maar wel leuk. Marleen is hierna parachute gaan springen en Damien en ik hebben nog een hike gedaan bij de Franz Josef glacier. En die was prachtig (foto’s staan op Facebook)! Toen we op de terugweg naar Christchurch een plekje zochten om te lunchen zijn we op een hele rare plek beland. Na een korte wandeling door het bos stuitten we op een vervallen hut en even verderop vonden we zelfs een soort vervallen verzamelplek van picknicktafels en iets wat ooit een bar moet zijn geweest. Onderweg stonden er (flink verwaarloosde) bordjes met informatie over verschillende planten, dus het moet ooit een toeristenattractie zijn geweest. Er werd daar vroeger in die rivier naar goud gezocht, dus wellicht was de hut die we tegenkwamen een oude goudmijn hut!? Ik heb geen idee. Als iemand zich geroepen voelt om dit uit te zoeken hoor ik het graag (ik kon zelf niets vinden)! De hut staat vlakbij de overblijfselen van een oude brug over de Whataroa rivier (zie foto’s).

Anyway, na de lunch zijn we nog even bij de Hokitika gorge gestopt (die rivier met dat hele blauwe water waar ik eerder ook was) zodat Damien de rivier ook even kon bewonderen, maar het water was helaas lang zo blauw niet als toen Marleen en ik er de eerste keer waren. Jammer! We waren wel nog net op tijd om 2 gekke boys een jointje uit te zien trappen en van de brug te zien springen in het IJSkoude water. Mallerds. Toen we bijna in Christchurch waren ging het nog sneeuwen en het was half 6 al donker; winter has arrived!

Oh, ik zal nog even een leuk mini-drama met jullie delen: de verwarming in mijn kamer is een sta-kacheltje en de kabel daarvan moet op een specifieke manier liggen omdat de kachel anders niet werkt (zoals je soms je oordoppen ook in een bepaalde twist moet draaien, omdat 1 oortje het anders niet doet). Op zich geen probleem, maar de aardbevingen hier schudden de kabel steeds weer verkeerd waardoor ik `s ochtends soms wakker word in een IJS-koude kamer #christchurchproblems. Mooi toch, dat ik die aardbevingen zo irritant vind omdat het kabeltje van mijn kacheltje dan weer verkeerd ligt, haha, en dan te bedenken dat ik 5 maanden geleden iedere keer onder een deurpost sprong als ik wat voelde! Wat passen mensen zich toch snel aan, vind ik leuk!

TERROR 2-DAAGSE
En mag ik nog even lekker janken over mijn terror 2-daagse van afgelopen week? Het begon allemaal toen ik wakker werd op dinsdag 31 mei; ik was chagrijnig. Ik word eigenlijk nooit echt chagrijnig wakker omdat ik natuurlijk gewoon een diep gelukkig mens ben die altijd weer zin heeft in een nieuwe dag, dus dit was raar. De rest van de dag werd niet veel beter, want:
- De handcrème die ik opdeed bleek tandpasta te zijn;
- Ik liet mijn thee vallen;
- De enige soepkom op mijn werk was op mysterieuze wijze verdwenen en nadat ik de soep in een mok had gedaan (wat natuurlijk niet lukte zonder te morsen) bleek de magnetron stuk;
- De vergadering die ik uitgebreid had voorbereid om 6 uur ‘s ochtends deze ochtend (pro-cra-sti-na-tion) ging niet door;
- Mijn werkbegeleider kon geen parkeerplek vinden waardoor we te laat waren op een andere belangrijke vergadering;
- Toen ik uitgeput thuis kwam wilde mijn auto niet starten waardoor ik geen boodschappen kon doen;
- Terwijl ik al klagend een voice-bericht insprak voor mijn geliefde Johandsome over mijn vermoeiende dag gooide ik nog wat cola over mezelf heen.

OH. MY. GOD.

De volgende dag werd ik vrolijk wakker en dacht ik: yessss, nieuwe ronde, nieuwe kansen! Maar mensenkinderen, wat had ik het fout. Nadat ik geconcentreerd een YouTubefilmpje had gekeken over het checken van het oliepeil in je auto (mijn dushi had het vermoeden dat een laag oliepeil nog wel eens de reden kon zijn dat mijn auto niet wilde starten) liep ik vol goede moed met 2 servetjes en een flinke dosis ‘’LET’S DO THIS SHIT’’ attitude naar de auto. Gelukkig wist ik hoe ik de motorkap moest openkrijgen (Ik druk ALTIJD per ongeluk op dat knopje als ik moet tanken. Altijd.) en de olie checken was natuurlijk een koud kunstje na de instructies van Leo de automonteur. Als de olie slechts bij het eerste streepje komt is het laag, maar wat als de olie bij geen streepje komt? Oeps... Ik ben blijkbaar toch nog niet klaar voor het autoschap. Ik kreeg van de week by the way ook mijn eerste auto-gerelateerde boete van $200,-; WEET IK VEEL DAT JE JE AUTO MOET REGISTREREN ALS JE HEM OP STRAAT PARKEERT. Ik kom er trouwens waarschijnlijk wel onderuit omdat de popo’s het vaak laten gaan als je binnen 28 dagen na de verlopingsdatum alsnog je auto registreert en ik als de incompetente auto-eigenaar die ik ben mijn fout heb toegegeven in het gemeentehuis en heel lief heb gevraagd of ze niet wat genade aan die domme Nederlandse meid konden tonen. Loopt hopelijk dus weer met een sisser af (weet het binnen een week) en ik ben weer wat wijzer. Trial and error, right? Anyways, toen ik een flesje motorolie wilde kopen bij kennis/automonteur Keith wilde hij voor de zekerheid nog even mijn auto checken. Dit heeft hij gedaan en hij dacht dat de carburateur stuk was. Oh no’s! die moet je blijkbaar iedere 100.000 km vervangen en mijn Eugène heeft al meer dan 200.000 op de teller staan, dus volgens Keith kon het hier nog wel eens mis zijn gegaan. Eugène moest naar de garage worden gesleept, huiliehuilie. Ik besloot deze onfortuinlijke gebeurtenis om te toveren tot iets moois en eindelijk een Uber te proberen. Voor de andere mensen die net als ik onder een steen hebben geleefd de afgelopen jaren (ik heb hier serieus 4 weken geleden pas voor het eerst over gehoord): Uber is ‘’een internetonderneming die bemiddelt tussen reizigers en aanbieders van personenvervoer in verschillende landen’’. Een taxi-service dus, maar dan heul snel en heul goedkoop. Dus ik de app downloaden en een Uber bestellen, helemaal leuk. Mijn chauffeur bleek een Chineze student die gekleed was in een joggingbroek en bijpassende hoodie. Lekker gek. Na een veilige tocht (dit ging dus wel weer goed) naar het winkelcentrum kon ik mijn boodschapjes doen. Toen ik klaar was bestelde ik weer een Uber naar huis, maar dit verliep alles behalve vlekkeloos. Mijn chauffeur en ik konden elkaar niet vinden! Het parkeerterrein van het winkelcentrum is nogal groot dus het was misschien ook iets tactischer van mij geweest om langs de weg te gaan staan, maar HEE ik heb een hekel aan tassen tillen en ik had 3 zware boodschappentassen bij me. Geen optie dus. Je kan op de Uber-app precies zien waar je Uber is en ik zag hem wel semi rondjes rijden, maar hij kwam niet langs mij! Ik ging druk op zoek naar een optie om contact op te nemen met mijn chauffeur en toen POEF; telefoon leeg. *ZUCHT*. Er zat niets anders op dan naar het station te lopen en daar een taxi te nemen. Met mijn zware tassen. Toen ik eindelijk een taxi bemachtigd had werd ik onderworpen aan een gestapo verhoor van de chauffeur (‘’where you from’’, ‘’where is boyfriend’’, ‘’what you do’’, ‘’how long you staying’’) en nam die henk nog een omweg ook. ‘’You have to turn right here’’. ‘’Nono, I go straight’’ *gaat rechtdoor*. ‘’I know where I live, you are taking a detour’’. ‘’Ooooh, you know the way, you smart girl hahaha’’. Asshole. Thuis pakte ik mijn boodschappen uit (nadat ik snel was teruggelopen voor de boodschappen die nog achterin de taxi lagen) en toen wist ik het zeker: er is geen God. Ik was de cherrytomaatjes voor mijn salade vergeten. AAAARGH.

Nu zijn jullie natuurlijk héél benieuwd wat er nou mis was met Eugène hè, na dat spannende verhaal over mijn autoproblemen. NOU, de motor was verzopen. Ik weet nog steeds niet hoe ik dit heb gehad want ik ben (geloof het of niet) altijd redelijk voorzichtig als ik rijd, maar goed. Keith heeft de auto weer gemaakt en mijn geliefde Eugène rijdt weer, hiephoi!

EENS EEN NEDERLANDER….
Nu ik deze blog net nog even terug lees zie ik dat ik wel veel loop te zeiken en een beetje uit de hoogte loop te haten op alles en iedereen; je kunt mij dus wel uit Nederland halen, maar Nederland niet uit mij! :D Even zonder grappen, ik vermaak me nog steeds kostelijk hier en geloof mij, ik ben nog iedere dag ontzettend dankbaar dat ik een ander land op deze manier mag meemaken. Ik heb inmiddels wel echt zin om weer naar Nederland te gaan, maar ik ga dit land absoluut ongelooflijk missen. Het afscheid (over 2 weken al!!) wordt bitterzoet!

Nou mensen, dit was mijn op 1 na laatste blog alweer; de laatste zal ik waarschijnlijk vanuit het vliegtuig terug schrijven, dan heb ik tijd zat.. :-)

Tot over 2 weken!

Liefs,

Femke