Update: week 10 t/m 14
Door: Femke Maryanne van Bon
Blijf op de hoogte en volg Femke Maryanne
04 Mei 2016 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Hallo daar Nederlandse familie, vriendjes, vriendinnetjes en andere geïnteresseerden,
Van uitstel komt nog meer uitstel, maar dan nu eindelijk weer een blog. Ga er maar even lekker voor zitten, want het is een lange. Enjoy!
DANSEN IN HET DONKER
Mijn Nieuw Zeeland buddy Marleen komt regelmatig met nieuwe ideeën, mensen en andere gekkigheden aanzetten en een voorbeeld hiervan was een paar weken geleden toen ze mij mee heeft gesleept naar een gebouw in een afgelegen straatje om te gaan dansen in het donker. Blijkbaar kun je iedere donderdag voor slechts $5,- een uur lang HE-LE-MAAL uit je plaat gaan op de playlist van een random persoon IN HET DONKER. Heb je zin om de robot te doen? Doe je ding. Tijd voor een radslag? Niemand houdt je tegen. Voel je de drang om op de grond te gaan liggen, een sneeuwengel op de beat te maken om vervolgens 10 koprollen te maken? Go for it! Alles kan en mag bij ‘’No Lights No Lycra’’. Eerlijk is eerlijk, ik heb een uur lang met een glimlach van oor tot oor op de dansvloer gestaan. Zo’n 10% omdat ik het fijn vond om alleen te zijn met mijn gedachten en mijn dansjes zonder dat ik me druk hoefde te maken over wat andere mensen wel niet van me dachten en zo’n 90% omdat het nét niet donker genoeg was om niemand te zien en ik heel wat extravagante boys compleet los zag gaan (denk poging tot breakdancen, vogue, uitbundig springen en met armen zwaaien etc. op liedjes als ‘’Gangnam Style’’ en ‘’Thank God I’m A Country Boy’’). Al met al was het een hele belevenis! Ik wil dit ook in Groningen, wie gaat dit even organiseren? De held die deze taak op zich neemt moet er dan misschien wel rekening mee houden dat je wanneer je een donkere zaal vol ‘’enthousiaste’’ studenten stopt je na een uur mogelijk de deur weer uit kunt glijden over lichaamsvloeistoffen die niet zweet zijn, maar HEE, lekker gek, lekker doen.
HAMNER SPRINGS + KAIKOURA
Een aantal weken geleden ben ik (natuurlijk) weer een weekendje weggeweest, en ditmaal was het tijd voor Kaikoura en Hamner springs! Kaikoura staat vooral bekend om haar ‘’wildlife’’ attracties (walvissen, dolfijnen, zeehondjes etc.) en Hamner springs om haar warmwaterbron. Samen met buddy Marleen en haar zusje Carlijn die even een weekje in Nieuw Zeeland was (zusje woont in Australië) heb ik eerst gekanood in Hamner Springs. Gekleed in een wetsuit (inclusief wetsokjes én wetschoentjes), een reddingsvest en achterlijke roze en paarse helmpjes hebben wij de woeste wateren van Hamner Springs getrotseerd. En met ‘’woeste wateren’’ bedoel ik de kalme rivier die ons op een aangenaam tempo een paar uur heeft gedragen. Het moet er echt heel idioot uit hebben gezien, 3 meisjes in zo’n overdreven uitrusting dobberend over het rustige water. Onze begeleider zonder voortanden heeft ons gelukkig vermaakt met een paar hele slechte grappen (plus de omgeving was fantastisch en we gingen terug op een speedboot!), dus het was een geslaagde tocht! ’s Middags zijn we bijgekomen in de warmwaterbronnen van Hamner Springs a.k.a. badderen in water van 38 graden met de geur van rotte eieren; de nagellak verdween letterlijk van mijn teennagels! Hierna zijn we doorgereden naar Kaikoura. We hadden onszelf die nacht de luxe gegund van een appartementje aan zee (weer eens wat anders dan de gebruikelijke hostels en tenten) en je kunt je vast wel voorstellen dat wij die nacht na al dat gebadder– met het geluid van de branding op de achtergrond – heerlijk hebben geslapen!
De volgende dag gingen Marleen en Carlijn met dolfijnen zwemmen en ik besloot om een Whale Watch tour te doen. Het water is hier behoorlijk koud dus midden op zee het water in duiken om met dolfijnen te zwemmen doe ik liever een keer in een warme zee. Daarnaast had mijn baas gezegd dat haar whale watch tour een onvergetelijke ervaring was geweest, dus ik was overtuigd! Nou jongens en meisjes, onvergetelijk was het zeker. Met een boot tsjokvol Chinezen zijn we tegen de golven in de zee op gegaan. In kan je vertellen; dat schommelt behoorlijk. Binnen no time was ik dan ook omringd door kotsende Chinezen. De veel te vrolijke gids (ik begin die ‘’gidsengrapjes’’ waarvan je weet dat ze die 10x per dag vertellen onderhand wel een beetje zat te worden) die enthousiast walvis geluiden aan het imiteren was maakte het allemaal helaas niet veel beter. Toen we eindelijk een walvis zagen, zag ik op (naar mijn mening) veel te grote afstand alleen af en toe wat water omhoog spuiten en een stukje rug. Na 10 minuten besloot het beestje weer naar de bodem van de zee te gaan, maar hij vond het niet nodig om zijn staart te laten zien. Too bad! Op de terugweg zijn we nog wel even gevolgd door een school dolfijnen, dat was wel weer fantastisch natuurlijk! Na een lekkere (en veel te dure!) ‘’crayfish’’ lunch aan zee zijn we doorgereden naar iets wat het hoogtepunt van mijn dag werd; de Ohau stream walk! Deze wandeling van 10 minuten brengt je naar een waterval die aansluit op zee waar zeehonden puppies de hele dag door spelen. We hebben daar wel een uur staan kijken en als het niet zo koud was had ik er zo nog een uur gestaan; echt geweldig! Je komt ontzettend dichtbij (zonder de beestjes te storen uiteraard) wat het erg bijzonder maakt. Ik zat op een gegeven moment gehurkt aan het water toen een van de zeehonden pups naar me toe kwam. Ik bleef muisstil zitten en toen kwam hij even aan me snuffelen. Hij keek me een paar seconden nieuwsgierig aan en ging toen weer terug het water in; magisch! Voldaan zijn we hierna weer terug naar huis gereden.
NELSON & COAST-TRACK
Vorige week ben ik met Marleen en andere NZ-buddy Sarah naar het noorden van het zuidereiland gereden om daar een stukje van de ‘’Coast track’’ te lopen en Nelson te bezoeken. Vrijdagavond zijn we weggereden en hebben we gekampeerd bij een meer vlakbij Nelson (Marleen en ik in mijn mooie auto Eugène en Sarah in de tent). Na een ontbijtje aan een picknicktafel aan het meer (WAUW) zijn we ontsnapt aan alle zandvliegen naar Totaranui om daar bepakt en bezakt aan de eerste tocht te beginnen. De ‘’Coast Track’’ is 1 van de ‘’7 great hikes’’ van Nieuw Zeeland. Uit mijn hoofd duurt de hele hike 4-5 dagen, maar wij hebben natuurlijk maar een stukje gelopen. Na een prachtige wandeling (we hadden gelukkig mooi weer!) kwamen we vlak voor het donker aan in de hut. Omdat we ons pannetje vergeten waren *oeps* hebben we onze couscous bereid in een enorme, metalen afwasteil (tot grote hilariteit van de andere gasten). We hebben nog op onze donder gekregen van de ranger die kwam controleren of iedereen wel had betaald voor de accommodatie (wij waren wat laat met boeken waardoor er nog maar 2 plekken vrij waren in de hut.. Toen maar 2 plekken geboekt met de gedachte dat er echt niemand langs gaat komen om te controleren. Wel dus.), maar dat is gelukkig goed afgelopen. Het was alleen een tikkeltje gênant om in het gezelschap van alle andere gasten een preek te krijgen, al helemaal na het afwasteil-incident! De volgende dag hebben we de hike van 4 uur lang nog even omgetoverd tot een hike van 5 uur lang omdat we verkeerd waren gelopen (blont!) wat ervoor zorgde dat we onze lunch op precies dezelfde plek hadden als onze ochtend-snack, maar hee, het was mooi weer, iedereen was happy; who cares!
’s Avonds zijn we naar Nelson gereden en hebben we daar nog een biertje gedaan en yenga gespeeld met een paar verdwaalde kiwis. De volgende dag was het ANZAC dag (https://en.wikipedia.org/wiki/Anzac_Day, een soort 4 mei voor Nieuw Zeeland), dus er was niet zoveel te beleven in de stad; alles was dicht. Het symbool van ANZAC-day is de klaproos en die was overal te vinden in Nieuw Zeeland de dagen rondom ANZAC-day, wat er mooi uitzag. Mijn baas heeft me later die week trouwens ook nog op zelfgebakken ANZAC-biscuits getrakteerd. Het is traditie om op ANZAC-day deze biscuits te eten, als herinneringen aan de soldaten die dergelijke (destijds waarschijnlijk wel minder lekkere) koekjes toegestuurd kregen van hun vrouwen toen ze in dienst waren. Nadat we een deel van de herdenking in de stad hadden bijgewoond zijn we weer teruggereden en wel langs, jawel, Kaikoura! Weer naar de seal pups! Onderweg kwam een politie-agent nog even een boete uitdelen omdat we te hard reden (ik was het niet!), maar de zeehondenpuppies en de fantastische fish and chips die we in Kaikoura hebben gegeten (beste tot nu toe!) maakten alles weer goed. Al met al weer een prachtig weekend!
RUGBY GAME
En en en: ik ben naar mijn eerste rugby game geweest! Christchurch ‘’Crusaders’’ tegen de ‘’Jaguares’’ uit Argentinië. Na een YouTube filmpje van 10 minuten over de spelregels van rugby en wat zwarte en rode ‘’warrior stripes’’ was ik er klaar voor. En het was mooi! Paarden met heuse ridders kwamen het stadion in galopperen terwijl het ‘’strijdlied’’ van die Crusaders (‘’Conquest of Paradise’’ van Vangelis) uit de speakers galde. Mooi man! Als er werd gescoord was er vuur en in de rust waren er zelfs cheerleaders die een dansje kwamen doen en werden er cadeautjes uitgedeeld. Hoogtepunt van de wedstrijd was toen 2 rugby-spelers met elkaar op de vuist gingen en er rake klappen werden uitgedeeld – een beetje spanning en sensatie is altijd goed. Er werd dit keer helaas geen haka gedaan, maar ik ga zeker in juli nog een keer naar een (finale)wedstrijd; hopelijk zie ik het dan! Rugby zelf is niet mijn sport, maar ik heb een leuke avond gehad!
(EX-) HUISGENOTEN
Ik heb gelukkig eindelijk huisgenoten die niet de WC-bril onderschijten of een straatverbod krijgen; yay! Maar zal ik jullie eens iets grappigs vertellen? Een tijdje geleden checkte ik mijn creditcard afschriften – wat ik niet heel vaak doe om overduidelijke redenen – en toen zag ik ineens dat ik zonder dat ik het wist de afgelopen 2 weken 5x domino’s had besteld in Christchurch; zelfs toen ik naar een filmfestival was en in Kaikoura was! Raar hè? Long story short; Google-glasses heeft zijn ‘’1000x per week Domino’s vreten’’ traditie voortgezet met mijn creditcard. Ik heb één keer samen met Google-glasses pizza besteld op zijn laptop (toen we nog best friends waren) en daarbij mijn creditcard gebruikt dus ik vermoed dat hij die gegevens op de een of andere manier heeft weten te achterhalen (of het is automatisch opgeslagen, weet ik het). Toen ik Google-glasses met zijn misdrijf confronteerde zei hij slachtoffer geweest te zijn van een hacker en dat hij zelf ook $500,- miste. Zelfs toen ik hem erop wees dat ik het moeilijk vond om te geloven dat een hacker slechts 5x Domino’s pizza had besteld van mijn creditcard en ik het aannemelijker vond dat hij dit had gedaan, bleef hij ontkennen. Ik heb een melding bij de politie gemaakt en hen gevraagd hem een waarschuwing te geven. Google-glasses zelf heeft uiteindelijk al het geld ($150,-, inclusief onkosten van de nieuwe creditcard die nu opgestuurd moet worden) gelukkig wel handje contantje aan mij overhandigd (onherkenbaar met zonnebril in zwarte hoodie, vermakelijk), omdat ‘’het zijn verantwoordelijkheid was om computergegevens beter te beschermen’’. Zucht. Oh well, ik ben weer wat wijzer dan gisteren!
WELLINGTON
Vorige week ben ik naar Wellington gevlogen voor mijn werk en heb ik daar natuurlijk een weekendje Welly achteraan geplakt. De reiziger die ik ergens in de eerste maand van mijn leven in Christchurch mijn bank voor een nacht had aangeboden en met wie ik toen in gezelschap met Google-glasses op stap ben geweest woont sinds een tijdje in Wellington, dus met hem en zijn maten heb ik het hele weekend dikke pret gehad. En dat begon donderdag al! Er was een comedyfestival, dus ik ben samen met hem en 3 van zijn vrienden naar een stand-up comedy night geweest. Wat een feest! We hadden per ongeluk een beetje teveel gedronken wat erin resulteerde dat we na de show op een kapotte bureaustoel (deze mensen waren allemaal rond de 30 en moesten net als ik gewoon werken de volgende dag; gekkies) letterlijk op Wellington’s heuvelachtige straten weer naar huis rolden. Ik besloot nog even een wandeling te maken en Chinees (!?) te gaan eten en heb daar met lotgenoten sweetsour pork gegeten waar ik nog steeds spijt van heb. Niet. Te. Vreten. Over eten gesproken, Wellington staat naast haar harde wind (check YouTube filmpjes van vliegtuigen die in Wellington landen!) bekend om haar vele (goede) restaurantjes en gezellige café’s. Ik heb na dit weekend een balansweek in moeten lassen om de schade te beperken, want boy o boy wat heb ik veel gegeten en gedronken, heerlijk! Anyways, vrijdag belande ik op een semi huisfeest/semi trouwfeest (2 mensen waren getrouwd om een visum binnen te slepen, zo romantisch) waar ik de show zoals gewoonlijk weer heb gestolen met mijn fantastische moppen en beerpong skills. Na een brakke brunch aan het water zaterdag heb ik een wandeling langs de haven gemaakt en ik moet zeggen; Wellington is echt een bruisende stad! Er waren overal mensen aan het sporten (veel skeelers en skateboarders), straatmuzikanten en marktjes; erg gezellig! ’s Middags ben ik met de boys Mt. Victoria opgewandeld om daar beloond te worden met een prachtig uitzicht over Wellington. De foto’s staan op Facebook! Na een diner op een dakterras met een prachtig uitzicht in ‘’Dirty Little Secret’’ (wat ook echt een dirty little secret was; dit restaurant staat nergens aangegeven en je moet met een random lift naar de 5e verdieping om er te komen) kwamen een paar andere vrienden van de dudes ons vergezellen om vervolgens met z’n allen naar Space Place te gaan! En nee dit was geen place om te spacen, maar een heus ruimte-museum (inclusief enorme telescoop waar je Jupiter mee kon zien!). Na dit bezoekje deed mijn hoofd echt pijn van al het denken (de big bang theory werd van begin tot eind uitgelegd en ik snap het nog steeds niet), maar het was een interessant bezoekje! Aanrader!
Ik was al tevreden met ‘’Space Place’’, maar de volgende dag ben ik na weer een heerlijke brunch ‘’Te Papa’’ ingedoken - het (enorme!) nationaal museum van Nieuw Zeeland – en dit is makkelijk het beste museum waar ik tot nu toe in mijn nog korte leven ben geweest. Vooral de tentoonstelling over de 1e wereldoorlog met onder andere enorme, levensechte en bizar gedetailleerde standbeelden van ANZAC-soldaten was erg aangrijpend (foto’s staan @ Facebook!). Na 3 uur rondwandelen was ik nog steeds niet uitgekeken, dus ik kom hier zeker nog eens terug. ’s Avonds heb ik nog een hapje en een drankje gedaan met m’n couchsurfer buddy en een random kamergenoot uit Amerika (Dallas, Texas wel te verstaan; we hadden een aantal interessante discussies over wapens en Trump, haha) en toen was mijn weekend helaas alweer ten einde. Ik heb genoten!
PIEMEL SCHETSEN
Weten jullie nog dat ik schreef dat mijn NZ-buddy Marleen regelmatig met nieuwe ideeën, mensen en andere gekkigheden aankomt? Nou, gisteren was het tijd voor weer iets nieuws, namelijk schetsen. En dan natuurlijk niet een fruitschaal o.i.d., nee, een zelfverzekerde manmens in zijn geboorte outfit. Oftewel, Marleen, 2 chicks die we op een feestje ontmoet hebben die mee waren en ik heb 2 uur lang geconcentreerd naar het konthaar en de ballen van een halfkale, 40-jarige man zitten kijken samen met de ongeveer 20 andere vrouwen en een paar verdwaalde mannen van middelbare leeftijd die op dit evenement afgekomen waren. Op het begin voelde ik me even heel erg ongemakkelijk en moest ik ontzettend mijn best doen om mijn neiging om te giechelen te onderdrukken (vooral toen IEDEREEN stopte met praten toen hij zijn badjas op de grond liet vallen, awkwaaard), maar na een tijdje ging ik als een ware Picasso te werk. En met ‘’als een ware Picasso’’ bedoel ik ‘’als een Picasso zonder handen en ogen’’ want JEUZUS wat ben ik slecht in schetsen. Voor de liefhebbers heb ik een paar foto’s op Facebook gezet van serieuze pogingen die gewoon totaal zijn mislukt. Je lacht je rot. Maar hee, ik heb weer iets nieuws gedaan buiten mijn comfortzone! Vind ik leuk!
KAPPER
En ik wil graag nog even mijn eerste overzeese knipbeurt-ervaring met jullie delen. Toen ik de vorige keer nieuwe foto’s plaatste op Facebook zag ik dat ik er écht niet meer onderuit kon; ik moest naar de kapper. Na wat research kwam ik erachter dat het redelijk normaal in Christchurch/Nieuw Zeeland is om zo’n 60 dollar (pak ‘m beet 45 euro) voor een knipbeurt neer te leggen. NOU DAT DACHT DEZE GIERIGE NEDERLANDER DUS EVEN NIET. Ik kwam erachter dat er een kapper in mijn lokale winkelcentrum zit die slechts voor 20 dollar knipt, dus ik ben natuurlijk daar naartoe gegaan. Toen ik bij hen naar binnen liep om een afspraak te maken, kreeg ik te horen dat dit niet mogelijk was en dat ik netjes in de rij moest gaan zitten tussen de andere paupers en op mijn beurt moest wachten. Achteraf gezien was dit mijn cue, maar die heb ik gemist omdat ik dollartekens in mijn ogen had. Ik zal het kort houden; ik heb na deze knipbeurt 3 dagen interne rouw aangekondigd. ‘’Dode puntjes eraf’’ werd opgevat als ‘’graag een halve meter korter’’ wat erin resulteerde dat ik toen ik de kapperszaak weer uitliep de neiging had om de tupperware-afdeling van the Warehouse te bezoeken en mijn kinderen van school te halen. Ik lijk blij van buiten, maar van binnen ben ik dood. Het is raar hoe je het ene moment nog zielsgelukkig kunt zijn en op het andere moment instort van verdriet; ik heb me nooit beter kunnen relateren met ‘’Waarom nou jij’’ van Marco Borsato dan nu. Ok even zonder grappen, het is niet zó kort maar voor mij wel té kort. De volgende keer teken ik met een viltstift wel wat eraf moet, want dit overkomt me geen tweede keer! Zo dat was Femke’s klaaguurtje, bedankt voor het luisteren/lezen.
OVERIG
- Ik heb voor het eerst in mijn leven een evacuatie van een shopping mall mogen meemaken; een brandalarm ging af; vals alarm natuurlijk, maar was een mooi gezicht.
- Ik stond gisteren met mijn goede gedrag (na een half uur verkeerd rijden; navigeren zal nooit mijn kracht worden) en al mijn spulletjes voor de dichte deuren van het zwembad dat een verlaten openluchtzwembad bleek te zijn! Blont!
- Ik ben alle Koningsdag feestjes misgelopen, sneu hè!? Toen het in Wellington werd gevierd was ik nog in Christchurch, en toen het in Christchurch werd gevierd was ik in Wellington! Dit is de eerste keer geweest dat ik echt een beetje heimwee had (en mijn heimweepakket lag ook nog eens in Christchurch!)– ik voel me een beetje oppervlakkig.
- Mijn zusje en ik gaan in juni na mijn stage een maand door Nieuw Zeeland reizen; HOW EXCITING! Zin an!
Nou hèhè, ik ben er weer doorheen; jullie zijn weer up to speed! Ik zou zeggen geniet van jullie eerste lente-dagen (en bevrijdingsfestival morgen, woehoe!) en tot de volgende keer maar weer!
Liefs,
Femke
Van uitstel komt nog meer uitstel, maar dan nu eindelijk weer een blog. Ga er maar even lekker voor zitten, want het is een lange. Enjoy!
DANSEN IN HET DONKER
Mijn Nieuw Zeeland buddy Marleen komt regelmatig met nieuwe ideeën, mensen en andere gekkigheden aanzetten en een voorbeeld hiervan was een paar weken geleden toen ze mij mee heeft gesleept naar een gebouw in een afgelegen straatje om te gaan dansen in het donker. Blijkbaar kun je iedere donderdag voor slechts $5,- een uur lang HE-LE-MAAL uit je plaat gaan op de playlist van een random persoon IN HET DONKER. Heb je zin om de robot te doen? Doe je ding. Tijd voor een radslag? Niemand houdt je tegen. Voel je de drang om op de grond te gaan liggen, een sneeuwengel op de beat te maken om vervolgens 10 koprollen te maken? Go for it! Alles kan en mag bij ‘’No Lights No Lycra’’. Eerlijk is eerlijk, ik heb een uur lang met een glimlach van oor tot oor op de dansvloer gestaan. Zo’n 10% omdat ik het fijn vond om alleen te zijn met mijn gedachten en mijn dansjes zonder dat ik me druk hoefde te maken over wat andere mensen wel niet van me dachten en zo’n 90% omdat het nét niet donker genoeg was om niemand te zien en ik heel wat extravagante boys compleet los zag gaan (denk poging tot breakdancen, vogue, uitbundig springen en met armen zwaaien etc. op liedjes als ‘’Gangnam Style’’ en ‘’Thank God I’m A Country Boy’’). Al met al was het een hele belevenis! Ik wil dit ook in Groningen, wie gaat dit even organiseren? De held die deze taak op zich neemt moet er dan misschien wel rekening mee houden dat je wanneer je een donkere zaal vol ‘’enthousiaste’’ studenten stopt je na een uur mogelijk de deur weer uit kunt glijden over lichaamsvloeistoffen die niet zweet zijn, maar HEE, lekker gek, lekker doen.
HAMNER SPRINGS + KAIKOURA
Een aantal weken geleden ben ik (natuurlijk) weer een weekendje weggeweest, en ditmaal was het tijd voor Kaikoura en Hamner springs! Kaikoura staat vooral bekend om haar ‘’wildlife’’ attracties (walvissen, dolfijnen, zeehondjes etc.) en Hamner springs om haar warmwaterbron. Samen met buddy Marleen en haar zusje Carlijn die even een weekje in Nieuw Zeeland was (zusje woont in Australië) heb ik eerst gekanood in Hamner Springs. Gekleed in een wetsuit (inclusief wetsokjes én wetschoentjes), een reddingsvest en achterlijke roze en paarse helmpjes hebben wij de woeste wateren van Hamner Springs getrotseerd. En met ‘’woeste wateren’’ bedoel ik de kalme rivier die ons op een aangenaam tempo een paar uur heeft gedragen. Het moet er echt heel idioot uit hebben gezien, 3 meisjes in zo’n overdreven uitrusting dobberend over het rustige water. Onze begeleider zonder voortanden heeft ons gelukkig vermaakt met een paar hele slechte grappen (plus de omgeving was fantastisch en we gingen terug op een speedboot!), dus het was een geslaagde tocht! ’s Middags zijn we bijgekomen in de warmwaterbronnen van Hamner Springs a.k.a. badderen in water van 38 graden met de geur van rotte eieren; de nagellak verdween letterlijk van mijn teennagels! Hierna zijn we doorgereden naar Kaikoura. We hadden onszelf die nacht de luxe gegund van een appartementje aan zee (weer eens wat anders dan de gebruikelijke hostels en tenten) en je kunt je vast wel voorstellen dat wij die nacht na al dat gebadder– met het geluid van de branding op de achtergrond – heerlijk hebben geslapen!
De volgende dag gingen Marleen en Carlijn met dolfijnen zwemmen en ik besloot om een Whale Watch tour te doen. Het water is hier behoorlijk koud dus midden op zee het water in duiken om met dolfijnen te zwemmen doe ik liever een keer in een warme zee. Daarnaast had mijn baas gezegd dat haar whale watch tour een onvergetelijke ervaring was geweest, dus ik was overtuigd! Nou jongens en meisjes, onvergetelijk was het zeker. Met een boot tsjokvol Chinezen zijn we tegen de golven in de zee op gegaan. In kan je vertellen; dat schommelt behoorlijk. Binnen no time was ik dan ook omringd door kotsende Chinezen. De veel te vrolijke gids (ik begin die ‘’gidsengrapjes’’ waarvan je weet dat ze die 10x per dag vertellen onderhand wel een beetje zat te worden) die enthousiast walvis geluiden aan het imiteren was maakte het allemaal helaas niet veel beter. Toen we eindelijk een walvis zagen, zag ik op (naar mijn mening) veel te grote afstand alleen af en toe wat water omhoog spuiten en een stukje rug. Na 10 minuten besloot het beestje weer naar de bodem van de zee te gaan, maar hij vond het niet nodig om zijn staart te laten zien. Too bad! Op de terugweg zijn we nog wel even gevolgd door een school dolfijnen, dat was wel weer fantastisch natuurlijk! Na een lekkere (en veel te dure!) ‘’crayfish’’ lunch aan zee zijn we doorgereden naar iets wat het hoogtepunt van mijn dag werd; de Ohau stream walk! Deze wandeling van 10 minuten brengt je naar een waterval die aansluit op zee waar zeehonden puppies de hele dag door spelen. We hebben daar wel een uur staan kijken en als het niet zo koud was had ik er zo nog een uur gestaan; echt geweldig! Je komt ontzettend dichtbij (zonder de beestjes te storen uiteraard) wat het erg bijzonder maakt. Ik zat op een gegeven moment gehurkt aan het water toen een van de zeehonden pups naar me toe kwam. Ik bleef muisstil zitten en toen kwam hij even aan me snuffelen. Hij keek me een paar seconden nieuwsgierig aan en ging toen weer terug het water in; magisch! Voldaan zijn we hierna weer terug naar huis gereden.
NELSON & COAST-TRACK
Vorige week ben ik met Marleen en andere NZ-buddy Sarah naar het noorden van het zuidereiland gereden om daar een stukje van de ‘’Coast track’’ te lopen en Nelson te bezoeken. Vrijdagavond zijn we weggereden en hebben we gekampeerd bij een meer vlakbij Nelson (Marleen en ik in mijn mooie auto Eugène en Sarah in de tent). Na een ontbijtje aan een picknicktafel aan het meer (WAUW) zijn we ontsnapt aan alle zandvliegen naar Totaranui om daar bepakt en bezakt aan de eerste tocht te beginnen. De ‘’Coast Track’’ is 1 van de ‘’7 great hikes’’ van Nieuw Zeeland. Uit mijn hoofd duurt de hele hike 4-5 dagen, maar wij hebben natuurlijk maar een stukje gelopen. Na een prachtige wandeling (we hadden gelukkig mooi weer!) kwamen we vlak voor het donker aan in de hut. Omdat we ons pannetje vergeten waren *oeps* hebben we onze couscous bereid in een enorme, metalen afwasteil (tot grote hilariteit van de andere gasten). We hebben nog op onze donder gekregen van de ranger die kwam controleren of iedereen wel had betaald voor de accommodatie (wij waren wat laat met boeken waardoor er nog maar 2 plekken vrij waren in de hut.. Toen maar 2 plekken geboekt met de gedachte dat er echt niemand langs gaat komen om te controleren. Wel dus.), maar dat is gelukkig goed afgelopen. Het was alleen een tikkeltje gênant om in het gezelschap van alle andere gasten een preek te krijgen, al helemaal na het afwasteil-incident! De volgende dag hebben we de hike van 4 uur lang nog even omgetoverd tot een hike van 5 uur lang omdat we verkeerd waren gelopen (blont!) wat ervoor zorgde dat we onze lunch op precies dezelfde plek hadden als onze ochtend-snack, maar hee, het was mooi weer, iedereen was happy; who cares!
’s Avonds zijn we naar Nelson gereden en hebben we daar nog een biertje gedaan en yenga gespeeld met een paar verdwaalde kiwis. De volgende dag was het ANZAC dag (https://en.wikipedia.org/wiki/Anzac_Day, een soort 4 mei voor Nieuw Zeeland), dus er was niet zoveel te beleven in de stad; alles was dicht. Het symbool van ANZAC-day is de klaproos en die was overal te vinden in Nieuw Zeeland de dagen rondom ANZAC-day, wat er mooi uitzag. Mijn baas heeft me later die week trouwens ook nog op zelfgebakken ANZAC-biscuits getrakteerd. Het is traditie om op ANZAC-day deze biscuits te eten, als herinneringen aan de soldaten die dergelijke (destijds waarschijnlijk wel minder lekkere) koekjes toegestuurd kregen van hun vrouwen toen ze in dienst waren. Nadat we een deel van de herdenking in de stad hadden bijgewoond zijn we weer teruggereden en wel langs, jawel, Kaikoura! Weer naar de seal pups! Onderweg kwam een politie-agent nog even een boete uitdelen omdat we te hard reden (ik was het niet!), maar de zeehondenpuppies en de fantastische fish and chips die we in Kaikoura hebben gegeten (beste tot nu toe!) maakten alles weer goed. Al met al weer een prachtig weekend!
RUGBY GAME
En en en: ik ben naar mijn eerste rugby game geweest! Christchurch ‘’Crusaders’’ tegen de ‘’Jaguares’’ uit Argentinië. Na een YouTube filmpje van 10 minuten over de spelregels van rugby en wat zwarte en rode ‘’warrior stripes’’ was ik er klaar voor. En het was mooi! Paarden met heuse ridders kwamen het stadion in galopperen terwijl het ‘’strijdlied’’ van die Crusaders (‘’Conquest of Paradise’’ van Vangelis) uit de speakers galde. Mooi man! Als er werd gescoord was er vuur en in de rust waren er zelfs cheerleaders die een dansje kwamen doen en werden er cadeautjes uitgedeeld. Hoogtepunt van de wedstrijd was toen 2 rugby-spelers met elkaar op de vuist gingen en er rake klappen werden uitgedeeld – een beetje spanning en sensatie is altijd goed. Er werd dit keer helaas geen haka gedaan, maar ik ga zeker in juli nog een keer naar een (finale)wedstrijd; hopelijk zie ik het dan! Rugby zelf is niet mijn sport, maar ik heb een leuke avond gehad!
(EX-) HUISGENOTEN
Ik heb gelukkig eindelijk huisgenoten die niet de WC-bril onderschijten of een straatverbod krijgen; yay! Maar zal ik jullie eens iets grappigs vertellen? Een tijdje geleden checkte ik mijn creditcard afschriften – wat ik niet heel vaak doe om overduidelijke redenen – en toen zag ik ineens dat ik zonder dat ik het wist de afgelopen 2 weken 5x domino’s had besteld in Christchurch; zelfs toen ik naar een filmfestival was en in Kaikoura was! Raar hè? Long story short; Google-glasses heeft zijn ‘’1000x per week Domino’s vreten’’ traditie voortgezet met mijn creditcard. Ik heb één keer samen met Google-glasses pizza besteld op zijn laptop (toen we nog best friends waren) en daarbij mijn creditcard gebruikt dus ik vermoed dat hij die gegevens op de een of andere manier heeft weten te achterhalen (of het is automatisch opgeslagen, weet ik het). Toen ik Google-glasses met zijn misdrijf confronteerde zei hij slachtoffer geweest te zijn van een hacker en dat hij zelf ook $500,- miste. Zelfs toen ik hem erop wees dat ik het moeilijk vond om te geloven dat een hacker slechts 5x Domino’s pizza had besteld van mijn creditcard en ik het aannemelijker vond dat hij dit had gedaan, bleef hij ontkennen. Ik heb een melding bij de politie gemaakt en hen gevraagd hem een waarschuwing te geven. Google-glasses zelf heeft uiteindelijk al het geld ($150,-, inclusief onkosten van de nieuwe creditcard die nu opgestuurd moet worden) gelukkig wel handje contantje aan mij overhandigd (onherkenbaar met zonnebril in zwarte hoodie, vermakelijk), omdat ‘’het zijn verantwoordelijkheid was om computergegevens beter te beschermen’’. Zucht. Oh well, ik ben weer wat wijzer dan gisteren!
WELLINGTON
Vorige week ben ik naar Wellington gevlogen voor mijn werk en heb ik daar natuurlijk een weekendje Welly achteraan geplakt. De reiziger die ik ergens in de eerste maand van mijn leven in Christchurch mijn bank voor een nacht had aangeboden en met wie ik toen in gezelschap met Google-glasses op stap ben geweest woont sinds een tijdje in Wellington, dus met hem en zijn maten heb ik het hele weekend dikke pret gehad. En dat begon donderdag al! Er was een comedyfestival, dus ik ben samen met hem en 3 van zijn vrienden naar een stand-up comedy night geweest. Wat een feest! We hadden per ongeluk een beetje teveel gedronken wat erin resulteerde dat we na de show op een kapotte bureaustoel (deze mensen waren allemaal rond de 30 en moesten net als ik gewoon werken de volgende dag; gekkies) letterlijk op Wellington’s heuvelachtige straten weer naar huis rolden. Ik besloot nog even een wandeling te maken en Chinees (!?) te gaan eten en heb daar met lotgenoten sweetsour pork gegeten waar ik nog steeds spijt van heb. Niet. Te. Vreten. Over eten gesproken, Wellington staat naast haar harde wind (check YouTube filmpjes van vliegtuigen die in Wellington landen!) bekend om haar vele (goede) restaurantjes en gezellige café’s. Ik heb na dit weekend een balansweek in moeten lassen om de schade te beperken, want boy o boy wat heb ik veel gegeten en gedronken, heerlijk! Anyways, vrijdag belande ik op een semi huisfeest/semi trouwfeest (2 mensen waren getrouwd om een visum binnen te slepen, zo romantisch) waar ik de show zoals gewoonlijk weer heb gestolen met mijn fantastische moppen en beerpong skills. Na een brakke brunch aan het water zaterdag heb ik een wandeling langs de haven gemaakt en ik moet zeggen; Wellington is echt een bruisende stad! Er waren overal mensen aan het sporten (veel skeelers en skateboarders), straatmuzikanten en marktjes; erg gezellig! ’s Middags ben ik met de boys Mt. Victoria opgewandeld om daar beloond te worden met een prachtig uitzicht over Wellington. De foto’s staan op Facebook! Na een diner op een dakterras met een prachtig uitzicht in ‘’Dirty Little Secret’’ (wat ook echt een dirty little secret was; dit restaurant staat nergens aangegeven en je moet met een random lift naar de 5e verdieping om er te komen) kwamen een paar andere vrienden van de dudes ons vergezellen om vervolgens met z’n allen naar Space Place te gaan! En nee dit was geen place om te spacen, maar een heus ruimte-museum (inclusief enorme telescoop waar je Jupiter mee kon zien!). Na dit bezoekje deed mijn hoofd echt pijn van al het denken (de big bang theory werd van begin tot eind uitgelegd en ik snap het nog steeds niet), maar het was een interessant bezoekje! Aanrader!
Ik was al tevreden met ‘’Space Place’’, maar de volgende dag ben ik na weer een heerlijke brunch ‘’Te Papa’’ ingedoken - het (enorme!) nationaal museum van Nieuw Zeeland – en dit is makkelijk het beste museum waar ik tot nu toe in mijn nog korte leven ben geweest. Vooral de tentoonstelling over de 1e wereldoorlog met onder andere enorme, levensechte en bizar gedetailleerde standbeelden van ANZAC-soldaten was erg aangrijpend (foto’s staan @ Facebook!). Na 3 uur rondwandelen was ik nog steeds niet uitgekeken, dus ik kom hier zeker nog eens terug. ’s Avonds heb ik nog een hapje en een drankje gedaan met m’n couchsurfer buddy en een random kamergenoot uit Amerika (Dallas, Texas wel te verstaan; we hadden een aantal interessante discussies over wapens en Trump, haha) en toen was mijn weekend helaas alweer ten einde. Ik heb genoten!
PIEMEL SCHETSEN
Weten jullie nog dat ik schreef dat mijn NZ-buddy Marleen regelmatig met nieuwe ideeën, mensen en andere gekkigheden aankomt? Nou, gisteren was het tijd voor weer iets nieuws, namelijk schetsen. En dan natuurlijk niet een fruitschaal o.i.d., nee, een zelfverzekerde manmens in zijn geboorte outfit. Oftewel, Marleen, 2 chicks die we op een feestje ontmoet hebben die mee waren en ik heb 2 uur lang geconcentreerd naar het konthaar en de ballen van een halfkale, 40-jarige man zitten kijken samen met de ongeveer 20 andere vrouwen en een paar verdwaalde mannen van middelbare leeftijd die op dit evenement afgekomen waren. Op het begin voelde ik me even heel erg ongemakkelijk en moest ik ontzettend mijn best doen om mijn neiging om te giechelen te onderdrukken (vooral toen IEDEREEN stopte met praten toen hij zijn badjas op de grond liet vallen, awkwaaard), maar na een tijdje ging ik als een ware Picasso te werk. En met ‘’als een ware Picasso’’ bedoel ik ‘’als een Picasso zonder handen en ogen’’ want JEUZUS wat ben ik slecht in schetsen. Voor de liefhebbers heb ik een paar foto’s op Facebook gezet van serieuze pogingen die gewoon totaal zijn mislukt. Je lacht je rot. Maar hee, ik heb weer iets nieuws gedaan buiten mijn comfortzone! Vind ik leuk!
KAPPER
En ik wil graag nog even mijn eerste overzeese knipbeurt-ervaring met jullie delen. Toen ik de vorige keer nieuwe foto’s plaatste op Facebook zag ik dat ik er écht niet meer onderuit kon; ik moest naar de kapper. Na wat research kwam ik erachter dat het redelijk normaal in Christchurch/Nieuw Zeeland is om zo’n 60 dollar (pak ‘m beet 45 euro) voor een knipbeurt neer te leggen. NOU DAT DACHT DEZE GIERIGE NEDERLANDER DUS EVEN NIET. Ik kwam erachter dat er een kapper in mijn lokale winkelcentrum zit die slechts voor 20 dollar knipt, dus ik ben natuurlijk daar naartoe gegaan. Toen ik bij hen naar binnen liep om een afspraak te maken, kreeg ik te horen dat dit niet mogelijk was en dat ik netjes in de rij moest gaan zitten tussen de andere paupers en op mijn beurt moest wachten. Achteraf gezien was dit mijn cue, maar die heb ik gemist omdat ik dollartekens in mijn ogen had. Ik zal het kort houden; ik heb na deze knipbeurt 3 dagen interne rouw aangekondigd. ‘’Dode puntjes eraf’’ werd opgevat als ‘’graag een halve meter korter’’ wat erin resulteerde dat ik toen ik de kapperszaak weer uitliep de neiging had om de tupperware-afdeling van the Warehouse te bezoeken en mijn kinderen van school te halen. Ik lijk blij van buiten, maar van binnen ben ik dood. Het is raar hoe je het ene moment nog zielsgelukkig kunt zijn en op het andere moment instort van verdriet; ik heb me nooit beter kunnen relateren met ‘’Waarom nou jij’’ van Marco Borsato dan nu. Ok even zonder grappen, het is niet zó kort maar voor mij wel té kort. De volgende keer teken ik met een viltstift wel wat eraf moet, want dit overkomt me geen tweede keer! Zo dat was Femke’s klaaguurtje, bedankt voor het luisteren/lezen.
OVERIG
- Ik heb voor het eerst in mijn leven een evacuatie van een shopping mall mogen meemaken; een brandalarm ging af; vals alarm natuurlijk, maar was een mooi gezicht.
- Ik stond gisteren met mijn goede gedrag (na een half uur verkeerd rijden; navigeren zal nooit mijn kracht worden) en al mijn spulletjes voor de dichte deuren van het zwembad dat een verlaten openluchtzwembad bleek te zijn! Blont!
- Ik ben alle Koningsdag feestjes misgelopen, sneu hè!? Toen het in Wellington werd gevierd was ik nog in Christchurch, en toen het in Christchurch werd gevierd was ik in Wellington! Dit is de eerste keer geweest dat ik echt een beetje heimwee had (en mijn heimweepakket lag ook nog eens in Christchurch!)– ik voel me een beetje oppervlakkig.
- Mijn zusje en ik gaan in juni na mijn stage een maand door Nieuw Zeeland reizen; HOW EXCITING! Zin an!
Nou hèhè, ik ben er weer doorheen; jullie zijn weer up to speed! Ik zou zeggen geniet van jullie eerste lente-dagen (en bevrijdingsfestival morgen, woehoe!) en tot de volgende keer maar weer!
Liefs,
Femke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
