Update: week 7 t/m 9

Kia ora vrienden, familie en andere geïnteresseerden,

Het is de hoogste tijd voor een nieuwe blog, want ik heb al bijna 3 weken niets van me laten horen. Gelukkig is het me vandaag eindelijk gelukt om weer een reisverslag te schrijven, komt ie:

MOUNT HERBERT
Alweer 2,5 week geleden heb ik met mijn nieuwe vriendjes een nieuwe ‘’mount’’ beklommen, namelijk mount Herbert! Al vind ik dat deze ‘’mount’’ de naam ‘’mount’’ niet echt verdient, omdat het in mijn ogen meer een wat grotere heuvel was (al helemaal in vergelijking met mount Brown!), maar vooruit. ANYWAY dit keer geen ‘’fancy’’ hut en haard, maar tentjes en een wegwerp BBQ (tussen de koeien)! Omdat we rond 5 uur al op locatie waren was iedereen rond 7 uur al behoorlijk beneveld wat een bijzondere zonsondergang opleverde; wist je dat de zonsondergang op de kop kijken heel erg mooi en anders is? Nuchter ook, try it! Na de zonsondergang bedachten we ons pas dat we nog zouden BBQen wat een uitdagende ‘’BBQen in het donker’’ werd wat weer resulteerde in een soort Russische roulette; is het stuk vlees dat je in je mond stopt gaar of niet? #lekkerspannend#livingdangerously#salmonelladon’t havenochancewiththesebadasses.

Omdat we door ons enthousiasme eerder op de dag ’s avonds helaas al vroeg door de alcoholische versnaperingen heen waren, gingen we vroeg op bed voor een welverdiende nachtrust. Maar dit bleek DE TERRORNACHT FROM HELL. Om de een of andere reden vonden we het geen slecht plan om onze tent op een freaking heuvel te zetten (ivm met de wind die daar HEUL hard waaide), maar dat is dus echt een heel erg slecht plan. Na 2 uur naar beneden glijden was ik het he-le-maal zat en besloot ik buiten te gaan slapen. Toen dat ook niet lukte ben ik met mijn ultradunne matje als een hobo op het bankje náást de luxe hut (die werd bezet door een Aziatische familie, die hier overigens samen met de Duitsers alles bezetten) gaan liggen en heb ik de meest oncomfortabele 2 uren ooit geslapen. Lesson learned!

’s Ochtends vroeg hebben we na wat ochtend gymnastiek een plaatsje op een andere semi heuvel weten te bemachtigen om de zonsopgang te bekijken, maar die werd uiteindelijk helaas toch geblokkeerd door een andere, iets grotere semi heuvel. Het leven is soms hard! ’s Middags hebben we gelukkig nog (waarschijnlijk de laatste… ) een prachtige, warme zomerdag op het strand doorgebracht, dus het leven is soms ook zacht. En die maandag was het tijd voor mijn trip naar Auckland!

WERKEN @ AUCKLAND
Zoals jullie inmiddels weten werk ik voor de Mental Health Foundation of New Zealand en zoals jullie misschien nog niet weten heeft deze organisatie 3 kantoren in Nieuw Zeeland; in Christchurch, Wellington en Auckland. Omdat mijn baas een seminar in Auckland had geregeld voor ‘’the Working Well Programme’’ waar we aan werken met New Zealand celeb Mai Chin (dit is zo’n moment dat ik hééél graag over mijn stage wil praten… RODDELS) mocht ik het kantoor in Christchurch voor een week inleveren voor het kantoor in Auckland. Erg leuk! De grootste verschillen tussen het kantoor in Christchurch en het kantoor in Auckland zijn de grootte (Auckland is veel groter) en het ochtendritueel. In Auckland wordt er namelijk iedere ochtend – voor wie wil – van 09:00 tot 09:15 uur gezamenlijk een ‘’karakia’’ opgezegd, een soort gebed afkomstig uit de Māori cultuur. Dit wordt opgevolgd door een rondje ‘’waar ben ik dankbaar voor vandaag’’ en een kleine activiteit en dan begint de werkdag pas. Zo heb ik bijvoorbeeld een soort stokkengooi dansje geleerd en gemediteerd met mijn collega’s. Erg bijzonder en ik moet zeggen dat het me wel beviel! Funfact: ik kwam er op de laatste dag achter dat ik al die tijd het glutenvrije broodrooster had gebruikt, maar niemand is doodgegaan. WIN!

AUCKLAND
Toen ik aankwam in Auckland was ik bijna geneigd om te checken of ik wel de juiste vlucht had genomen en niet per ongeluk naar China was gevlogen, want hemeltje lief wat lopen daar een Aziaten rond. Heel anders dan in Christchurch! Ik denk (zonder te overdreven) dat 50% van alle winkels daar in het centrum óf Aziatisch zijn óf Aziatische invloeden hebben (zoals een Chineze vertaling onder de winkelnaam of in het geval van Westpac – een belangrijke, niet-Aziatische bank in Nieuw Zeeland – van die Chineze waak-leeuwenstandbeelden). Auckland is trouwens ook een stuk drukker dan Christchurch en ook een stuk heuvelachtiger (wat op zich niet heel moeilijk is natuurlijk, aangezien Christchurch zo plat is als een lokale roadkill).

Ik heb op mijn eerste vrije dag een fabeltastische, 2,5 uur durende free guide tour (free guide tours = mijn favo’s!) bijgewoond die als ik heel eerlijk ben alleen maar fabeltastisch was door de gids. Hij heeft er wat moois van weten te maken, maar de geschiedenis van Nieuw Zeeland is gewoon niet bijster interessant omdat hij zo kort is. Too bad! ’s Middags ben ik naar Devonport vertrokken, een bootritje van 10 min. vanaf Auckland harbor, en ben ik daar ‘’Mount Victoria’’ even opgelopen. Mount Victoria is trouwens een vulkaan, al zou je dat niet zeggen als je erop staat. Vanaf Vicky had ik een prachtig uitzicht op de skyline van Auckland, erg mooi! ’s Avonds heb ik nog een goede poging gedaan om met mijn kamergenootjes de stad onveilig te maken, maar wat bleek; er wordt hier geen alcohol geschonken op goede vrijdag dus rond 12:00 uur die nacht ging alles dicht. Geloof jij het nou!? Ik kwam er ook achter dat katholieken geen vlees horen te eten op goede vrijdag, ook nooit geweten. Leerzaam Pasen dus.

De volgende dag ben ik naar Waiheke island gegaan (een eilandje op zo’n 45 min. vaarafstand van Auckland Harbor) en dat was echt helemaal fantastisch. Het was daar lekker warm (paar graden warmer dan in Auckland!) en het had een beetje een tropische look. Ik heb me laten vertellen dat het vroeger een hippie-eiland was, maar inmiddels bestaat de bevolking uit een gezellige mix van zwervers, hippies en multimiljonairs. `s Ochtends maakte ik helaas nog wel de fout om te gaan ziplinen wat echt HEUL erg saai was. Ze doen alsof het een ‘’onvergetelijke ervaring’’ is, maar ik vond het oprecht niet heel veel leuker dan de kabelbaan in het Hazeweitje. Daarbij moest ik ook nog eens steeds samen met de pervy en douchebag begeleider ziplinen (ik ben serieus nog nooit op zo’n agressieve manier versierd) omdat ik natuurlijk als enige geen maat had en bestond de ‘’interessante wandeling terug waarin de geschiedenis en cultuur van het eiland wordt besproken’’ enkel uit gedwongen een boom knuffelen en vieze besjes van de grond eten. Het enige wat de hele ervaring nog een beetje dragelijk maakte was de gekke Aziaat (hoe kan het ook anders) die bij elke zipline echt he-le-maal los ging en al stond te gillen voordat ze naar beneden ging. Anyway, long story short: never again!

Ik besloot ik de volgende dag te gaan mountainbiken op de Hauraki Rail Trail met een organisatie en dat had een stroef begin maar eindigde leuk. Ik was op pad met onder andere met een 72-jarige vrouw en een vrouw die fietste alsof ze het voor het eerst deed, dus het ging op het begin wat langzaam. Na een tijdje kreeg ik gelukkig ‘’toestemming van de baas’’ om vooruit te fietsen, dus toen werd het een stuk leuker! De guides waren wel enorm aardig en behulpzaam, de omgeving was prachtig en bike-bambi bleek een geweldig gevoel voor humor te hebben, dus al met al heb ik me die dag gelukkig goed vermaakt. De foto’s staan op Facebook!

En ik heb in Auckland natuurlijk te horen gekregen wat er in Brussel is gebeurd.. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe vreselijk ik me daarover voel, want jullie voelen vast en zeker hetzelfde. In plaats daarvan wil ik opmerken dat ik mee heb mogen maken dat zelfs aan de andere kant van de wereld medeleven werd getoond. De Skytower, de ‘’eiffeltoren’’ van Auckland, was voor 1 nacht in zwart, geel en rood gekleurd en mijn collega’s lieten mij weten hoe verschrikkelijk ze het vonden wat er in Europa was gebeurd. Het deed me (nog meer) beseffen hoe verbonden we zijn op deze wereld. Bijzonder!

VERDER @ HET ZUIDEREILAND HEB IK….
- … nog 2 mooie, kleine hikes gedaan in nationaal park Arthurs Pass (eentje in de stromende regen en 1tje 10 minuten verderop in de stralende zon – lang leve ‘’4 seizoenen in 1 dag’’ Nieuw Zeeland!);
- … een mini-film festival bezocht wat errug leuk was;
- … een Nederlands schap in de supermarkt ontdekt (met onder andere appelmoes, beschuit, stroopwafels en hagelslag!);
- … heel hard gewerkt;
- … nog steeds niemand doodgereden.

Ik ben inmiddels alweer op de helft van mijn stage, dus de tijd gaan enorm snel. Ik heb nog steeds geen enorme heimwee gehad al mis ik mijn lieve familie, vrienden en (vooral) vriendje natuurlijk wel; ik krijg steeds meer zin om hen weer te zien! Gelukkig valt er nog van alles te leren, ontdekken en beleven in Nieuw Zeeland, dus die laatste maanden vliegen vast ook voorbij.

Ik hoop dat het met jullie allen net zo goed gaat als met mij en tot kiekes!

Liefs,
Femke