Update: week 5/6

Hallo allemaal!

Ik heb het HEUL druk gehad (met stage maar vooral ook met leuke dingen) dus ik heb een tijdje niets van me laten horen, maar ik heb eindelijk de tijd gevonden (gemaakt) om weer een (extra lange) blog te schrijven over al mijn avonturen, dus komt ie!

INGEBURGERD
Zo’n 2 weken geleden werd ik bruut wakker geschud door een aardbeving van 4.3 op de schaal van Richter die slechts 5km diep was en ik kan jullie met trots vertellen dat ik rustig ben gebleven. Ik ben (als reflex) halfslapend uit mijn bed gesprongen en onder de deurpost gaan staan totdat ie over was en toen weer lekker gaan slapen. ALSOF HET NIETS WAS. Van de week realiseerde ik me ook dat ik naar m’n werk was gefietst op de automatische piloot en ik heb eindelijk een NZ-bankpasje. Ik weet de producten in de supermarkt te vinden, heb me voor het eerst buitengesloten en ik weet zelfs 75% van de tijd waar ik ben; ik ben aan het inburgeren! Ik mis Nederland soms wel en dan vooral de mensen (mijn mensen!!), maar ik realiseer me tegelijkertijd ook dat ik weer terug zal komen en dat ik hier fantastische dingen mag doen. Ik kan alle cliché’s die over reizen bestaan inmiddels wel bevestigen; ik waardeer mijn leven in NL sinds ik in Nieuw Zeeland woon nóg meer dan ik al deed en leer veel over mezelf! Bijzonder!

(EX-)HUISGENOTEN
Bob (de gekke huisgenoot die binnen een week nadat ie in ons huisje was ingetrokken weer op de stoep stond) heeft ‘’voor de zekerheid’’ een straatverbod gekregen en de sloten van alle deuren zijn vervangen. Dit weerhoudt hem niet om ons regelmatig even te bellen op de huistelefoon hoor, maar de Google-glasses huisgenoot heeft er nu zijn levensmissie van gemaakt om al zijn belletjes nauwkeurig te registeren zodat hij daarmee naar de politie kan. Al gaat het voor hem nu erg lastig worden om deze missie te voltooien omdat ook hij vandaag uit huis is gezet. Whut? Yep.

GOOGLE-GLASSES
Google-glasses (GG) is een te dikke jongen van 18 met rood haar die net zo slim is als dat hij sociaal incapabel is. Google-glasses bestelt 3 à 4 keer per week pizza bij Domino’s (de overige dagen eet hij instant noodles) en overdag vult hij zijn buikje (lees: buik) met heel veel bacon en ijs. Zijn witte T-shirts zijn vaker geel dan wit, zijn nagels te lang en je hoeft niet heel dichtbij te staan om zijn lichaamsgeur te ruiken; you get the picture. Ik heb jullie eerder al verteld over Google-glasses in een vorige blog; ik heb hem een paar weken gelezen zijn eerste wijntje gegeven en toen mee uit genomen samen met een andere backpacker, remember? Enfin, ik kon het best goed vinden met GG. Hij is echt ontzettend slim, behulpzaam en grappig en omdat ik bij elk technisch probleem bij hem aanklopte en hij vaak een praatje kwam maken als ik stond te koken, sprak ik hem vaak en ontstond er een vreemde vriendschap. Voordat ik jullie vertel waarom hij uit huis is gezet moet ik jullie eigenlijk eerst nog iets anders vertellen; ons ritje naar het ziekenhuis.

DEEL 1: het ziekenhuis
Afgelopen week was ik rond 23:00 uur met mijn dushi aan het bellen toen ik een facebook-berichtje van Google-glasses binnenkreeg; ‘’Femke, help’’. Hij stuurde me wel eens vaker dergelijke berichtjes zodat ik beneden zou komen (vermoedelijk omdat hij te lui was om naar boven te gaan), dus in eerste instantie stuurde ik alleen terug: ‘’met wat?’’. Toen hij daarna ‘alsjeblieft, help’’ stuurde ben ik gauw naar beneden gerend om hem daar vervolgens achter zijn computer aan te treffen. ‘’Ik kan me niet bewegen’’ zei hij rustig terwijl hij wat zat te klikken op de muis met zijn vinger. Toen ik hem ging ondervragen kwam ik erachter dat hij een kwartier bezig was geweest om met zijn muis de berichtjes naar mij te sturen (door een toetsenbord op de computer te openen en op de letters te klikken) en op zijn vingers en hoofd na niets meer kon bewegen. Hij voelde koortsig aan en had enorme pupillen dus ik heb direct 112 gebeld. Toen de ambulancebroeder GG onderzocht bleef GG de hele tijd enorm rustig en hij beantwoorde de vragen van de ambulancebroeder zoals een arts ze zou beantwoorden; zonder gevoel, accuraat en relevant. Heel apart maar ook indrukwekkend! Er werd al gauw besloten dat hij mee moest naar het ziekenhuis en ik ben natuurlijk meegegaan. Eenmaal daar werd GG door verschillende mensen onderzocht en moest hij hetzelfde verhaal wel 10x vertellen. Ik zorgde ondertussen voor morele steun en de nodige dosis humor terwijl ik mijn best deed te blijven lachen ondanks dat er naast ons DE HELE TIJD iemand over zijn nek aan het gaan was. Rond 04:30 uur mocht hij eindelijk naar huis; de arts kon niets vinden. Gelukkig net op tijd, want mijn wekker zou een paar uur later om 07:00 uur gaan omdat ik Mount Brown zou gaan beklimmen.. Kom ik op terug!

DEEL 2: de onsmakelijke reden van zijn vertrek
Voor dit 2e deel is een waarschuwing vooraf niet overbodig; ga dit niet lezen als je net zit te eten of niet goed tegen vieze verhaaltjes kan. I warned you! Toen ik eergisteren thuis kwam trof ik een ravage in de badkamer aan. Op de grond lag een broek besmeurd met ‘’vloeibare uitwerpselen’’ en de smurrie was niet alleen beperkt tot de broek want ook in en OP(!?) de WC waren sporen te vinden… En dit is zacht uitgedrukt. Het mysterie wie van mijn huisgenoten dit feestje had achtergelaten was snel opgelost toen ik GG met een spierwit hoofd in een glinsterend gouden sportbroekje op de bank zag zitten (niet echt zijn stijl) terwijl zijn grootouders druk bezig waren om mij te ontwijken en zijn kamer op te ruimen. Ik vroeg hem netjes of hij zijn troep wilde opruimen en ben toen gauw naar mijn kamer vertrokken. Toen ik een tijdje later terugkwam was de broek verdwenen en is het GG gelukt om de WC door te spoelen, maar niet om de WC verder schoon te maken. Ik besloot beleefd te blijven en hem een berichtje te sturen met de vraag of hij het nog verder op zou kunnen ruimen. ‘’Ik ben nu bij mijn grootouders, ik probeer het morgen of overmorgen wel te doen’’. Ik heb hem toen kenbaar gemaakt dat als ik wakker zou worden de volgende dag en die shitzooi niet was opgeruimd ik geen andere keuze zou zien dan de huisbaas te bellen. Helaas heb ik dat belletje moeten plegen; toen ik later thuis kwam van mijn stage was zijn kamer leeg. Ben benieuwd wie mijn nieuwe huisgenootje wordt, volgens mij bevindt dit huis zich in de ‘’Badroommates triangle’’ en staat me nog heel wat te wachten!

MOUNT BROWN
Nadat ik moedertje had gespeeld voor GG in het ziekenhuis was het na 2,5 uur slaap tijd om te gaan hiken op een berg; Mount Brown! Deze kanjer is 1,270 meter hoog en het clubje van 9 man met wie ik de tocht af heb mogen leggen bestond vooral uit health freaks die 5 à 6 keer per week in de sportschool te vinden zijn (plus ik droeg een zware back-pack met kleding, water en flessen wijn), dus ik heb mijn grenzen behoorlijk verlegd! We hebben de klim in 2,5 uur gedaan en sommige stukken waren enorm steil (lees: jezelf optrekken aan wortels en dus praktisch klimmen) en we hebben zelfs een klein riviertje over moeten steken, maar ik vond het fantastisch! Toen we eenmaal op de berg aankwamen liepen we helaas tussen de wolken en was er dus niets van het uitzicht te zien. Ik zeg helaas, maar het was eigenlijk ook weer heel bijzonder! Een nadeel daarvan was wel dat we kletsnat werden, maar gelukkig stond er bovenop de berg een hutje met 4 bedden en een kachel waarbij de regel geldt ‘’wie het eerst komt wie het eerst maalt’’ en waren wij de eerste (en enige) mensen. Iedereen was toegewijd om in het eerste half uur na aankomst compleet bezopen te raken (wat niet heel moeilijk was na al dat wandelen natuurlijk), dus binnen no-time was de hut omgetoverd tot een foute 90’s party. Fantastische avond! De volgende dag was het afdalen wel behoorlijk pittig; alles was nat, ik had een kater en mijn geest had er meer zin in dan mijn lijf. Aan het einde had ik spaghetti benen waar ik steeds half doorheen zakte (erg gênant) en ik heb letterlijk een week spierpijn gehad. Maar het was het waard! Op de terugweg hebben we nog een bezoekje gebracht aan Hokitika Gorge (met turqoise water; check foto’s @ Facebook!). Volgende week gaan we met hetzelfde clubje weer een berg op, deze keer gelukkig wel een minder hoge. Zin an!

JARIG
EN ik ben afgelopen week 23 geworden, woehoe! Het was een extra lange verjaardag deze keer (36 uur!) met zomerse temperaturen; best leuk! Ik heb het gevierd met een bescheiden feestje met m’n nieuwe matties hier en zoals jullie misschien al hebben gelezen heb ik mezelf de volgende dag een auto cadeau gegeven; een groene Subaru Legacy Lancaster 6! Op z’n Nederlands boodschappen doen op een mountainbike is eigenlijk niet te doen en ik ben praktisch ieder weekend de hort op, dus ik heb mezelf deze luxe maar gegund. Ik heb de eerste kras er binnen 2 uren al op gereden (oprit was iets smaller dan ik dacht…) dus het is nu al een echte Femke-auto!  Hij draagt de naam Eugène en ik ben er enorm blij mee!

AKAROA
Afgelopen weekend heb ik Eugène gelijk getest en ben ik samen met Marleen naar Akaroa geweest, een Frans dorpje aan de Oostkust van het Zuidereiland, ongeveer 1,5 uur van Christchurch vandaan. Ik heb daar de kayak-tocht from hell gehad (zoveel wind dat de boot onstuurbaar was…), hector-dolfijnen gespot (!!), gezeild en een beetje rondgetoured. Ik heb helaas geen foto’s kunnen nemen omdat dit butje in alle haast haar camera was vergeten. We hebben in Eugène geslapen en dat was een succes! Ik had hiervoor nog niet eerder in een auto geslapen, maar het heeft iets magisch om in slaap te vallen terwijl je door het autoraam ligt te kijken naar de prachtige sterrenhemel. En die sterrenhemel is hier fantastisch, vooral als je wat hogerop bent! Je ziet de Melkweg erg goed, er zijn momenteel veel vallende sterren en er is bijna geen lichtvervuiling. Op de terugweg werd ik als klap op de vuurpijl nog even achtervolgd door een undercover-politie met loeiende sirenes omdat ik blijkbaar door rood reed (heb ik dat ook maar weer gehad), maar ik ben er met een vriendelijke waarschuwing vanaf gekomen. Voordat jullie gaan schreeuwen dat ik een gevaar op de weg ben; het gebeurde op een enorm chaotisch kruispunt en mijn werkbegeleider verzekerde mij ervan dat zelfs de mensen in Christchurch geen reet van de stoplichten daar snappen (ook de agent leek semi begripvol), dus het valt allemaal wel een beetje mee en het is vooral een goed verhaal. Sterker nog, ik word constant door iedereen ingehaald omdat ik me netjes aan alle regeltjes houd, dus no worries!

KIWI-DIEET
Chillen met een geneeskunde student heeft naast dat je je altijd heel erg veilig voelt blijkbaar ook het voordeel (of nadeel..) dat je af en toe wordt ingezet als guinea-pig bij onderzoeken. Marleen doet een onderzoek naar de oorzaken van IBS (een darmziekte) en zocht nog gezonde participanten. Aardig als ik ben wilde ik natuurlijk wel helpen en voor ik het wist werd ik op een gluten en lactose-vrij dieet gezet, zat ik mijn adem uit te blazen in zakjes en vulde ik vragenlijsten in met vragen als ‘’Heeft u de afgelopen 24 uur uw vinger gebruikt om uitwerpselen uit uw anus te verwijderen’’ en ‘’hoeveel winden heeft u de afgelopen 24 uur gelaten’’ (sorry dat het onderwerp ‘’poep’’ zo grondig wordt behandeld deze blog…). Ik krijg er gelukkig wel $200,- voor en ik weet zeker dat ik er goede karma mee verdien, dus vooruit maar weer. Alles in de naam der wetenschap!

OVERIG
- Als je hier een hotdog besteld krijg je een gefrituurde worst op een stok met ketchup; lekker gek
- Ik heb samen met het zusje van vriendinnetje Maaike (Myrthe) die toevallig ook in Nieuw Zeeland is een hele toffe kunst-expeditie bekeken; check facebook voor de foto’s!
- Funfact: de mensen in Nieuw-Zeeland noemen het ‘’tramping’’ als je gaat hiken.
- Toen ik ging zwemmen @ Taylor’s mistake waren er zulke hoge golven dat ik soms over de grond werd gesleept en mijn bikinibroekje meer dan eens op mijn enkels hing. Heftig!

Nou mensen heel verhaal, maar dit was m weer. Tot de volgende keer!

Liefs,

Femke